Wejście dziecka w nowe, niezmiernie złożone środowisko to również konieczność nawiązywania kontaktów z grupą rówieśniczą. Szkoła staje się zatem dla dziecka nie tylko miejscem, gdzie pobiera naukę, ale również środowiskiem, w którym się coraz bardziej uspołecznia.
W społeczności klasowej spotykają się różne dzieci; jedne są hałaśliwe, nieposłuszne, inne bardzo spokojne lub osamotnione. Dzieci osamotnione przeważnie same siedzą w ławce, podczas przerw stoją z dala od innych. Jeśli Twoje dziecko jest nieśmiałe, nie potrafi współpracować z innymi, nie przejawia inicjatywy, może okazać się, że ma obniżoną samoocenę, a jego reakcją na nową sytuację będzie izolacja lub całkowite podporządkowanie się.
W skrajnych przypadkach postawa taka prowadzi do nerwic, chorób psychosomatycznych czy uzależnień. Dziecko przeżywa powodzenia i niepowodzenia w ukryciu, zamyka się w sobie. Pojawiają się wtedy mechanizmy ochronne, np. niechęć do szkoły, bóle brzucha, głowy, wymioty. Innymi objawami są: moczenie nocne i mimowolne tiki, zaburzenia snu, łaknienia, wzmożona drażliwość, nieśmiałość, nadmierna płaczliwość, obgryzanie paznokci.
Jeżeli zorientujesz się, że powyższy opis pasuje do Twojego dziecka, musisz mu jak najszybciej pomóc. Jeżeli niska samoocena wynika z jakichś, nawet niewielkich, wad fizycznych, należy je w miarę możliwości skorygować, np. leczyć krzywe zęby. Bardzo ważne jest budowanie własnej wartości poprzez stosowanie pochwał i zachęt, rozwijanie zdolności i zainteresowań poprzez uczestnictwo w różnych formach aktywności, takich jak zajęcia plastyczne, muzyczne, taneczne.
Przy powtarzających się objawach psychosomatycznych, takich jak bóle brzucha, wymioty czy zaburzenia snu, warto zastosować złożone leki homeopatyczne.
Jeżeli problem jest zaawansowany, dobrym rozwiązaniem staje się wprowadzenie psychoterapii. Jej celem będzie zmiana zachowań i postawy Twojego dziecka, a także rozwój jego kompetencji emocjonalnych, np. podniesienie poziomu samokontroli, radzenia sobie z lękami oraz stresem, podniesienie samooceny, poprawa zdolności tworzenia więzi, współpracy i komunikowania się z otoczeniem czy też poprawa własnej motywacji do działania.
Okres młodszego wieku szkolnego to zatem nie tylko ważny czas rozwoju dziecka, lecz także czas, w którym boryka się ono z licznymi trudnościami. Wszelkie powstałe wówczas nieprawidłowości czy zaległości będzie musiało ciężko odpracować w późniejszych latach, by móc dorównać rówieśnikom. Będzie to możliwe tylko wtedy, gdy my, dorośli, damy mu szansę, by mogło się prawidłowo rozwijać i wchodzić w życie bez kompleksów.
